نوشتن راه نجات است.

در ابتدای راه بودم. خیلی خوب نمی دانستم از دنیا چه می خواهم. به هر دری که می زدم نمی توانستم جواب سوالاتم را بیابم.

و همان موقع بود که نوشتن راهِ نجاتم شد.

نوشتن مانند یک روانشناس برایم عمل کرد. از اول تا آخر این دوره تنها من بودم که سخن می گفتم. او، شنونده ای بود برای تمام حرف هایم. سراپا گوش بود برای شنیدن راز های درونیم.

داستان من و نوشتن را بشنو. 

صدای ماشینِ نان خشکی، از دور به گوش می رسید. محو صدایش بودم. با خود فکر می کردم چطور ممکن است، تمام آنهایی که بر روی وانت کار می کنند همه یک صدا باشند. حتی نمی توانی تشخیص دهی این همانیست که هر روز به در خانه ات می آمد یا نه،  یا شاید جایش را با کسی دیگر عوض کرده است و تو ندانی.
همان لحظه بود که باد برگه هایی را یکی یکی از پنجره ای به بیرون روانه کرد. برگه ها را دنبال کردم. هر کدام از آنها گوشه ای فرود آمد. به بالای سرم نگاهی انداختم. دختری را دیدم که برگه های افتاده بر زمین را دنبال می کند. نگاهش عجیب بود. شادی عمیقی را در صورتش می توانستی ببینی. من هم با دیدن چهره ی شاد او لبخند بر روی لبانم نشست. نگاهش به نگاهم خورد. لبخندی زد و با افتادن آخرین برگه که حالا نصیب دستان من بود، از کنار پنجره محو شد. جمله ای که بر روی آن نوشته شده بود عجیب روحم را قلقلک داد.

نوشتن مانند خیاطیست، برای لباسهای زوار در رفته ای که سالها بر تن کرده ای و دیگر حتی امیدی برای نگه داشتنشان در دلت نیست.

با خود فکر کردم که نوشتن چگونه می تواند مانند خیاطی باشد. برای همین در را بستم و شروع به نوشتن کردم.

این جمله، راه را برایم روشن کرد. به راستی که نوشتن مانند خیاطی است. او درز های زندگی ام را یکی یکی کوک گرفت.

در میان نا امیدی برایم کورسوی امیدی شد.  راه حل نگه داشتن آرزوهای قلبیم را به من یاد داد. آنها را برایم همچون گنجینه ای نگه داری کرد. همه ی آنها را برایم دوباره  از نو زنده کرد.

نوشتن را آغاز کن تا با این خیاط روبرو شوی.